Ракетите со долг дострел се важни. Истото важи и за супер-прецизните артилериски гранати, ракетите земја-воздух и зимската метеоролошка опрема; обуката во англиското село или калливите маневри на Графенвор; и разузнавањето обезбедено од очите во вселената и ушите на авионите што кружат надвор од борбената зона.
Посетата на претседателот Џо Бајден на Кијив е исто толку важна како и која било од овие.
Посетите на други шефови на влади кои му претходеа, исто така имаат заслуги, но, сосема поинаква работа е кога ќе се појави претседателот на Соединетите Држави – кој е, навистина, лидер на Слободниот свет. Неговите зборови беа важни. Тој вети „непоколеблива и истрајна посветеност на демократијата, суверенитетот и територијалниот интегритет на Украина“. И уште поважно, дека Соединетите Држави ќе стојат со Украина „колку што е потребно“.
Симболиката е исто така важна: Кенеди или Реган на Берлинскиот ѕид, Черчил со пура и куглар, Зеленски облечен во зелено повикува: „Ми треба муниција, а не превоз“. Едноставно, со тоа што го направи опасното патување во Кијив, Бајден направи стратешки потег од кардинално значење.
Додека претседателот јасно имаше намера да ја зајакне довербата на Украина и посветеноста на амбивалентни Европејци и неоизолационистички Американци, неговата вистинска публика лежеше на друго место, како што покажаа неговите забелешки за силата на Западот.
Русија помина низ низа теории за победа во Украина – дека лидерите на Кијив ќе побегнат, дека населението на Украина нема да се бори, дека нејзината војска ќе биде стуткана со ненадеен блиц или со мелење напади. Сведена е на последната надеж: дека волјата на Владимир Путин е посилна од онаа на Џо Бајден. А Бајден само покажа, со дело и со збор: „О не, не е така“.
Ова е удар во стомакот на рускиот лидер. Русите добија дојава за патувањето, но најверојатно закана, наведена или имплицирана, дека ќе добијат насилен и силен одговор доколку се обидат да се замешаат.
За лидер опседнат со сила, како Путин, тоа е удар. Сега, неговиот народ тивко или отворено ќе праша: „Зошто не можевме да го спречиме ова?“ А одговорот, преќутен, ќе мора да биде: „Затоа што се плашевме“.
Впечатлив е и визуелниот контраст помеѓу американскиот претседател со неговите препознатливи авијатичарски очила за сонце, кој шета во сончевиот центар на Кијив со лутиот и елоквентен претседател на Украина, наспроти рускиот претседател кој допрва треба да ја посети воената зона. Да не ја спомнуваме разликата помеѓу американски претседател кој се меша со другите, се ракува, се гушка и удира по грбот, и рускиот претседател кој ги држи своите подредени на физичка дистанца и кој мора да биде опкружен со лудаци и актери кога наводно ќе се сретне со нормални луѓе. Никакви воинствени зборови од Кремљ нема да ги променат тие визуелни слики што ќе се видат во Русија, но и низ целиот свет.
Ова не беше трик, туку чин на државничко дело. Посетата на Бајден доаѓа во момент кога многу работи висат на конец. Кинезите почнаа да прават врева за вооружување на Русија, што според владата на САД би било многу голема промена во оваа војна.
Западните сојузници, вклучувајќи ги и демократските држави во Азија, почнаа да ги мобилизираат своите воени индустрии. Руските офанзиви, кои требаше да донесат големи придобивки, темпирани на годишнината од инвазијата, наместо тоа, го покрија Донбас со телата на илјадници мажи кои предоцна дознаа дека, како што рече еден француски генерал од Првата светска војна, „оганот убива“. А во меѓувреме, Украина гради сила што ќе ја користи во сопствената контраофанзива.
Руско-украинската војна не е само хуманитарна несреќа, монструозна збирка на злосторства против човештвото, грубо кршење на обврзувачките договори и меѓународното право. Тоа е и слив, според кој во многу ќе се одредува иднината на меѓународниот систем. Тоа би можело да стане многу темно место, не многу различно од она во 1930-тите и 1940-тите, доколку диктаторите го сфатат својот пат. Но, ако либералните демократии се обединат и ја покажат решителноста, вложувањето и воениот капацитет што го покажаа претходно, тој исход сепак може да се избегне.
За таа цел, ништо повеќе не е важно од американското лидерство, обновувањето на престижот и тежината што беа потрошени или распространети во изминатите неколку децении. Не сме блиску до крајот на оваа војна, и има многу работи што треба да се направат за да се доближи конфликтот до неговиот крај.
Зборовите и гестовите се критични, но само кога се придружени со дела. Но, засега, преземајќиго овој храбар чекор, претседателот Бајден ја направи иднината на Украина, на Европа и на каузата за слобода според законот многу посветла.
Извор:The Atlantic / Eлиот А. Коен
Подготви: Д. Мишев
Извор: civilmedia.mk
